Livingstone, de laatste twee dagen

Weer vroeg op want we gaan terug naar livingstone voor onze laatste twee dagen in Zambia. Eerst met de boot 2 uur varen, vervolgens met de auto door de eigenaar naar een benzine station in sinazongwe gebracht. Daar werden we opgehaald door de taxichauffeur die ons ook gebracht had. Hij zou ons naar Choma brengen maar wou ons ook wel direct naar livingstone brengen. Oké. Wat gaat ons dat kosten? We hadden eerdere berichten dat dat werd gedaan voor 1200 kwacha. Maar na 5 weken hier te zijn kunnen we ondertussen onderhandelen en werd het 700. Helemaal top direct door.

Rond 15 uur aangekomen bij Gloria,s bed and breakfast. Er kwam een dikke man op me af, duwde me de reservering onder mijn neus en vroeg is that you? Hmm yes. Oké zei die tegen iemand van de staf. Room nummer 4. Niks niet voorstellen of zo,raar. Dit hadden we hier nog niet eerder mee gemaakt maar ja ze hadden gelukkig wel op ons gerekend.

Effe lunchen bij green tree wat daar erg lekker is. Daar waren we voordat we naar het eiland gingen. De stad in, geld halen en naar de mukuni markt. Nu moeten we toch echt wat souvenirs kopen voor thuis. Het gaat me nu wat makkelijker af om de mensen af te wijzen dat ik niets wil of gewoon wil kijken. Na wat kraampjes bekeken te hebben hebben we wat beeldjes, en een doek waarop olifanten zijn geschilderd gekocht. Natuurlijk weer door te onderhandelen!

Nog een keer bij Olga's gegeten, een heerlijke pizza.

Donderdags was de GROTE DAG voor Richard. Hij had nml in zijn hoofd gezet dat hij wou bungy jumpen van de bridge van 111 meter. Dus op naar de grens en naar de brug. Eerst maar weer even kijken.tja wie A zegt moet ook B zeggen. Dus de stoute schoenen maar aangetrokken en zich opgegeven. Worden weer wat regels verteld en er wordt een nummer op zijn arm gezet en weer de brug op. Nou daar wordt hij ingepakt, pakken handdoeken om zijn benen, veiligheidsgordel om zijn lichaam, nog wat dingen verteld en de bevestiging om de benen. Tja en daar staat hij dan op de brug. 5,4,3,2,1 Go. Hij neemt een duik naar beneden en ja wat voor gevoel dat geeft kunnen jullie beter aan Richard vragen.

Laura hoefde niet en ik heb nog getwijfeld. Zal ik wel of niet. Maar het kost nog al wat en ik heb de gorgeswing gedaan en het is ook best wel hoog hoor! Ook vertelde Richard dat je best lang op de kop hangt en er dan veel bloed naar je hoofd stroomt. En de kans groot is dat ik daar misschien wel hoofdpijn van krijg. Dus ik heb het niet gedaan.

Na de tijd nog effe wat drinken en eten en troffen we een leuk stel,uit Nederland. Er was een leuke video gemaakt maar daar moet je gewoon $40 voor betalen. Toch maar niet gedaan. Laura heeft ook gefilmd en Richard zelf ook. Wij zijn klaar met eten maar er komen steeds meer apen. Op bepaald moment ja hoor een brutale aap pikt de tosti van een man. Hij keken nog al verbouwereerd maar wij moesten er wel,erg om lachen. Het was ook erg grappig.

Daarna maar weer de taxi terug. En het was vroeg in de middag. dus met zijn drieën nog gezwommen in het zwembad wat erbij hoort. Heerlijk.

Nog een keer uit eten bij feeling livingstone lounge. Zo raar want het is er erg rustig terwijl,je er goed kan eten, leuke muziek, gezellige mensen.

Vrijdags alles ingepakt en ons klaar gemaakt voor de lange reis terug naar Nederland. We hopen zaterdag om 16 in Amsterdam aan te komen.

Wat nog wel grappig is om te vertellen.

Hier pakken ze stoelen in in plastic. Mijn vader deed ook plastic om bv de afstandsbediening. Want dan werd het niet vuil.

En Richard deed ook iets wat mijn vader deed. Nml als hij ergens was en de peukjes niet kwijt kon. Maakte hij die uit en stopte die terug in een pakje sigaretten.

Verder hebben we vele spelletjes gespeeld. Dit was toen Laura en ik alleen waren erg gezellig en leuk want bij ons was de winst verdeeld. De ene keer won Laura en de andere keer ik. Maar met Richard erbij is alles anders. Tjonge jonge wat een geluk heeft die man. Werkelijk bij bijna elk spelletje won hij.

Hij heeft het misschien ook wel,te verduren gehad te twee van die gezellige vrouwen die al drie weken bij elkaar waren en het best heel gezellig hadden. Maar aan alles komt een eind. Ik zit nu dit te schrijven terwijl we op de taxi wachten die ons naar het vliegveld brengt om terug te gaan naarNederland.

En dan nog 1 dag vrij en dan moet ik alweer werken.

Ik kan wel zeggen dat ik het ontzettend leuk heb gehad, vele dingen heb gezien en geleerd en massa,s ervaringen opgedaan. En het was tekort..

De spreuk van travel active kan ik zeker ondersteunen.

We can not do greath things in this world,

We can only do small things with greath love!!

En mijn eigen spreuk:

You are never too old to learn,

Do what you want to do.

Enjoy, learn and grow!

Onbewoond eiland

Zaterdag om 8.30 naar de bus gebracht door de eigenaar van Tabonina. 3plekken geregeld. Je krijgt hier plaatsen toebedeeld. Backpackers in de laadbak en wachten tot 9 uur. Dat is de tijd dat de bus vertrekt. Het is een luxe bus. Onderweg krijgen we een cakeje en drinken. Dat is goed geregeld. Wel duurt de rit ongeveer 2 1/2 uur. Om 11.30 aangekomen bij Choma. Stappen we de bus uit en worden belaagd door taxi chauffeurs. Tja en welke moet je dan kiezen? We wisten dat een privé chauffeur 500 kwacha kostte maar via de locale taxi was het maar 35 kwacha pp. Weten wij veel. Dus onderhandelen. Van 600 naar 250. Dachten nml dat we met de locale te maken hadden. Tijdens de rit bleek dit toch een privé taxi te zijn. De locale taxi,s nemen nml ook andere mensen mee en doen er veel langer over. Het was een bijzondere rit. De weg was hobbelig, en we kwamen hier ok dorpjes tegen in de Bush, Bush. Met waterpompen, kleine hutjes en dergelijke. Op een bepaald moment stopte de chauffeur omdat hij iets moest kopen. Wordt de auto belaagd door allemaal meiden, dames met of zonder kleine kinderen met bananen, sinaasappelen, wortelen en andere groenten om te verkopen. Heel bijzonder en ze bleven maar staan met vragende ogen of we niet alsjeblieft wat willen kopen. Niet gedaan maar raar om mee te maken. De chauffeur wist niet precies waar het was dus we moesten af en toe vragen. Na weer 2 1/2 uur nu in de auto gezeten te hebben zijn we gelukkig op,de plek van bestemming aangekomen.

Het ziet er prachtig uit. Lijkt het einde van de wereld, weinig mensen, een paar hutjes die bij de lodge horen, geen WiFi.

Volgende dag zijn we met de boot naar het eiland gegaan. Er was nog een Nederlands gezin maar die hadden een dagreis,en wij blijven 3 dagen op het eiland. Laura een lodge, wij een lodge. Ziet er goed uit zwembad, bar, maar niet de hele dag stroom.alleen op bepaalde tijden wordt de generator aangezet.geen WiFi en in de lodge geen stopcontacten. Warm water via houtkachel die wordt opgestookt en waar de leiding water door heen gaat. Dan heb je wel echt heet water. Zo heet hebben we het tijdens onze weken in zambia nog niet gehad. Eigenlijk zitten we dus gewoon op een onbewoond eiland. Wel met staf die voor ons zorgt dat we niks tekort komen wat eten en drinken en dergelijke betreft.

Nog een boottocht gemaakt waarbij we weer krokodillen, vogels en nijlpaarden hebben gezien. En daarna genieten van zwembad, elkaar, het mooie uitzicht en de rust!

Maandags zijn we met een gids en de eigenaren naar een eiland geweest waar we een walk safari hebben gedaan. Lopend door de Bush, Bush op een eiland waar alleen maar dieren zijn. Best spannend, naar geluiden luisteren, sporen kijken. Helaas zien we op wat rendieren en baboons, zijn apen, na niet veel spectaculairs. (Dat kan volgens mij ook bijna niet na onze Chobe safari.) na ongeveer een uur lopen en de lunch op de boot zijn we weer terug gevaren. Richard die wel een hengeltje uit wil gooien om tigervissen te vangen. Ook dit lukt niet. Dus maar weer verder varen. Savonds op het eiland heeft hij nog gevist en gelukkig toen wel wat gevangen.

Dinsdags stond op de planning om te vissen met zijn allen. Laura en ik dachten met de grote boot te gaan, dus bikini aan want als het niet leuk is gaan we gewoon zonnen. Maar helaas we gingen met de kleine boot. Die het eerst niet deed maar. Na een uur sleutelen is het de mannen toch gelukt hem aan de praat te krijgen. We krijgen wat uitleg en werpen maar. Af en toe vertelt Richard. Nog hoe we dingen beter/ anders kunnen doen. En wat denken jullie? We vinden het nog leuk ook. maar we vangen niks. Misschien aan het eind van de middag weer proberen en hopen dat we dan meer geluk hebben. Dit is niet het geval, ook dan vangen we niks. We vissen wel tussen de olifant op het eiland, krokodillen en nijlpaarden. Best wel spannend want waar gaan die beesten heen en doen ze echt niks?

Helaas is het motor probleem niet helemaal opgelost. Af en toe slaat die uit en krijgt de eigenaar hem niet meer aan de praat. Dit gebeurde middags al maar toen lukte het net nog wel. maar s'avonds kreeg hij het niet voor elkaar. Dan wordt de staf (personeel) gebeld en die moeten ons ophalen. Om 18.30 is het donker dus dat is niet makkelijk op een groot meer, zonder licht, ons te vinden en dan ook nog goed aan te leggen. Weer een heel avontuur. Maar alles is. Goed gekomen. Op het eiland wacht een lekker diner op ons. Morgenvroeg, woensdag vroeg op om terug naar. Livingstone te gaan waar we de laatste twee dagen zijn voordat we weer terug gaan naar Nederland.

Foto proberen we erop zetten maar de WiFi is niet goed. Dus misschien komt dat pas als we terug in Nederland zijn.

Rellen in de stad, wat hebben we allemaal gekocht/gegeven en raften

Woensdag naar een ander hotel in livingstone. We hadden gepland om eerst nog naar sunbird te gaan om de lijst met de benodigde spullen die we gaan kopen voor de weeshuizen, op te halen. Gelukkig kwamen Rebecca en Kennedy langs. Dus daar maar overlegd wat te doen. Top. De taxi was er ook. Uitgelegd wat we wilden maar tja de taxi chauffeur wist niet of dat ging lukken want er waren blokkades in de stad. We snapten er niks van, blokkades? Hij wou het wel proberen maar vertelde ook dat veel winkels dicht waren. Oké laten we gaan. Binnendoor bijna bij de winkel zien we allemaal,mensen hardlopend onze kant op komen, vluchtend dus. Dus taxi bedenkt zich niet en draait ook. Hij wil geen risico nemen. Of we dan naar de bank kunnen. Gaan we ook proberen. In de hoofdstraat kunnen we de auto niet parkeren dus maar een ander plekje zoeken. Met zijn allen eruit maar we worden al snel tegen gehouden dat het echt niet veilig is om verder te gaan. Daar sta je dan. Je wilt van alles maar kunt niks.

Dan maar door naar onze nieuwe hotel, green tree. Daar worden we vriendelijk welkom geheten en is het geen probleem dat we vroeg zijn. Het is allemaal klaar en maak het je hier comfortable. Er is een zwembad en Laura en wij hebben een eigen huisje met voor ons, klein 2 persoonsbed maar voor Laura een groot bed. Nu hopen dat het snel over is.

Halverwege de middag gaan we toch proberen hoe het nu is. Met een mopperende Laura die geen zin heeft om te lopen komen we aan in town. Nou vele winkels waren dicht, eigenlijk alleen de spar was open en er lag van alles op de straat. De hoognodige dingen gekocht en toen maar weer terug. Heerlijk gegeten bij green tree en dat is ook wel lekker om niet weg te hoeven en toch GOED eten te krijgen.

Donderdag wordt nu de dag dat we spullen gaan kopen voor Village of hope en nog wat voor lubasihome. Donderdag was het gelukkig rustig in town. Eerst de stove kopen, elektrisch fornuis voor Village of hope. Geregeld dat ze hem er naar toe brengen. Op naar de shoprite. Daar speelgoed, meel voor schima, suiker, rijst, thee, waspoeder, zeep, toiletpapier, schoonmaakspullen voor wc, tandpasta, tandenborstels, borden en mokken gekocht. smiddags hebben we eerst wat bij lubasihome gebracht. Het was voor Laura en mij leuk om de kinderen nog een keer te zien en wat leuks met ze te doen. Ze pakten Laura,s hand om haar vervolgens mee te nemen naar de library en riepen enthousiast mijn naam. Het blijft genieten wat je al met ballonnen, auto,s en er gewoon zijn, kunt doen.

Daarna zijn we naar Village of hope gegaan. Dit is een veel,kleiner kindertehuis. Hier komen kinderen die geen ouders meer hebben en dit kindertehuis is afhankelijk van giften van de kerk. Bijzonder. Hier is dus het elektrische fornuis naar toe gegaan en vele voedingsmiddelen en gebruiksmiddelen als wc papier, tandenborstel, tandpasta. Ook hebben we ze nieuwe mokken en borden gegeven. Geweldig om te zien hoe blij ze hier mee zijn. Ook de kinderen. Die koppies toen ik ze de nieuwe mokken en borden liet zien was echt wauw. Prachtig. Wij willen iedereen nogmaals bedanken voor ieders bijdrage want ze hebben het echt nodig en zijn erg dankbaar voor wat ze krijgen. Thans, thanks, thanks.

Vandaag vroeg op want we gaan raften. Om half acht werden we opgehaald door een open truck. Smorgens lekker koud. Gelukkig kregen we een deken. Eerst weer andere mensen ophalen, en daarna naar rapid 7. Vanaf daar gaat het beginnen. We zijn met 14 mensen, 2 gidsen en 4 kayakers die ons bij staan voor als we in het water vallen en die foto en video maken. We krijgen, uitleg, peddels, wetsuite, helm, reddingsvesten aan. Dan naar beneden lopen. Ook een heel avontuur. Daar in de boot springen en gaan. Geweldig. Peddelen, hoge golven die over je heen komen en zo nemen we de rapids. Bij rapid 9 moeten we eruit want deze is te gevaarlijk om te nemen. Langs de kant lopen via een lijn. Om vervolgens weer in de boot te jumpen en verder te gaan. De grade van de rapids varieerden van 3 t/m 5. Super gaaf om te doen. We mochten ook een aantal x in het water springen om te zwemmen, en dan met een rapid meegevoerd worden. Dat gaat snel hoor. Ook hebben Richard en ik van een rots het water ingesprongen. Ongeveer 5 a 6 meter hoog. Kicken!! Bij iedere rapid kregen we heel veel,uitleg hoe de rapids genoemd worden, wat de grade is en wat te doen als je eruit valt. Houd de lijn van de boot vast en als je onder de boot komt probeer eronder uit te komen. Als je loslaat zwem je naar een kant waar je wordt opgepikt door een van de kayakers die je weer naar de boot brengen. Bij een van de laatste rapids vallen we met zijn drieën, Richard, Laura en ik, uit de boot. Gelukkig worden we weer in de boot geheisd en kunnen we verder. Aan het eind moeten we weer naar boven lopen waar een lunch en drinken op ons wacht. Nou wat iedereen weet is dat naar beneden makkelijker gaat dan omhoog en dat was vandaag ook zo. Of niet Richard en Laura?

Er zijn geen foto,s van dit avontuur want tja die zijn niet waterdicht. Maar er zijn wel,foto,s gemaakt dus als jullie een keer langs komen dan kunnen jullie ze zien.

Morgen gaan we naar lakevieuw lodge, Islanka Islands. We zijn daar tot woensdag. We weten niet of we daar WiFi hebben dus het kan na vandaag zo zijn dat jullie even niks van ons horen.

Maar dat doen we dan wel als we weer in livingstone zijn voor de laatste twee dagen.

Maramba markt en safari

Maandag een relaxed dagje. We dachte lekker uit te kunnen slapen maar ja we liggen hier voor 00.00 op bed. Dus zijn ook best vroeg wakker. Is het niet om de geluiden van de moskee dan is het wel van een trein die langs komt en super hard toetert. Vroeg naar bed ja: Raar maar waar. Want mensen die ons kennen weten dat we thuis niet voor 00.00 uur op bed liggen. Toen Richard dat hoorde lachte die me uit maar hij doet nu vrolijk met ons mee. Want het is vroeg donker en tja tv kijken doen we hier niet. Als er dan ook nog geen stroom is dan ben je rond 23 uur wel klaar met spelletjes doen en wil je wel naar bed. Misschien kunnen we dit in Nederland ook doen. Ha, Ha.

Nou maandag dus ook lekker gezwommen, met het blog bezig geweest en naar de marambamarkt geweest. Wat een belevenis. Heel heel heel veel kraampjes met vis, schoenen, toiletartikelen, kleden nou je kunt het zo gek niet bedenken. Uitgekomen bij de mannen waar we donderdag een tas en stof hebben gekocht. Effe kletsen en dan weer verder. Laten zien aan Richard waar lubasihome is en via een andere weg terug. Aan de kant van de weg ligt allemaal vuilnis. Je kan het je niet voorstellen en verder allemaal piepkleine huisjes waar kinderen buiten spelen of gewassen worden.

Dinsdag om 6.30 werden we opgehaald door bijna onze privé chauffeur, Obey, (brengt ons nml naar vele dingen)en nu dus ook naar de safari. Waren we met de Victoria falls ook in Zimbabwe geweest, nu gaan we naar Botswana. Eerst naar de grens. Dat is ongeveer een uur rijden. Dan door de douane waarna we aan een ander overgedragen worden en gaan met een bootje naar de overkant. Dit is een 4 landenpunt. Zambia, Zimbabwe, Botswana en Namibië. Ook bijzonder hoor. OpnIeuw door de douane. Deze mannen dringen gewoon voor (er stond namelijk een hele lange rij voor de douane) alsof net heel gewoon is. Dan verder in een open auto op naar het Chobe park. Onze gids, Petrus. Na ongeveer 2 uur door het park rijden hadden we wel dieren gezien, buffels, nijlpaarden in het water, impala,s en vele vogels. Maar nog miet de dieren die we graag wilden zien. We begonnen de moed al een beetje te verliezen. Volgens Petrus kwam dat wel goed maar nu eerst op zoek naar de leeuwen. Dan moest hij wel dingen doen die eigenlijk niet mochten, nml van het pad af. Wij vinden dat natuurlijk een goed idee. Nou de eerste poging niet gelukt. Wel sporen van een leeuw maar verder niks. Gelukkig kwamen we olifanten, giraffen tegen. Aan bijna het einde van de rit wou hij toch nog een poging wagen. Hij liet de andere auto,s gaan zodat wij off. road konden. Best spannend want je moet niet betrapt worden. En zo,n auto gaat overal overheen, kleine boompjes, diepe kuilen, enz, enz. Dit was ook al spectaculair. Af en toe stopte hij de auto en luisterde of er andere auto,s in de buurt waren maar dat was gelukkig niet zo. En zo vonden we toch de leeuw met familie. Een club van ongeveer 10. Echt heel dicht bij, 3 meter. Prachtig, prachtig. En toen heel snel terug crossen, echt crossen. Op de weg een vette duim naar achteren dat het oké was. Op naar het einde van de rit. Helaas stopte de auto ermee. Gelukkig konden we met een ander meerijden nar het hotel. Daar kregen we een super lunch. Je kon alles pakken wat je wou. En middags gingen we op boot safari. Ook dit was fantastisch, krokodillen ook op 3 meter afstand. leguanen, nijlpaarden, buffels en olifanten die van de ene kant door het water naar het eiland gingen. Super om te zien hoe ze eerst de boel verkennen en dan Als de een gaat de anderen ook volgen. Daar aangekomen gaan ze zich lekker omrollen in de modder, zand. Ook dit is prachtig om te zien. Na 2 uur bootsafari was het weer tijd om terug te gaan. Het was een geweldige ervaring. Onze gids dus ook maar een bonusje gegeven.

En dan is Richard er

Om 17.15 met Laura en Kennedy in de auto gestapt op naar het vliegveld om na 3weken mijn lieve man weer bij me te hebben. Heerlijk. Hij heeft een goede maar lange vlucht achter de rug. Maar hij is er en kan met eigen ogen zien hoe het er hier uitziet. Huisjes die niet af zijn maar waar wel mensen wonen. Vele vele zandpaden. De vele, vele mensen die aan de kant van de weg lopen. Sunbird waar we 3 weken hebben gewoond. De vele vrijwilligers die hier nog meer wonen, hoe we daar gezamenlijk eten en allemaal ons eigen bord afwassen met een of ander doekje uit een potje met zeep. De stroom die er elke dag 5 uur vanaf gaat. Daar zit je dan zonder stroom en WiFi. En daardoor zitten we regelmatig in het donker. Toch wel speciaal want dan worden opeens ook de rollen weer anders. Van twee zelfstandige vrouwen hebben we nu opeens een man bij ons en is het weer anders.

Zaterdag alles ingepakt. We zouden rond 13 uur weggebracht worden door Rebecca maar hebben eerst nog de lunch gehad bij sunbird. Daarna afscheid genomen van de staf, de vrijwilligers en natuurlijk Rebecca en Kennedy.

Op naar Tabonina. We kwamen daar dagelijks als we naar lubasihome gingen langs dus wisten we waar het was. De verdere dag uitpakken, gerelaxed, en gezwommen. Er is nml een heel klein zwembad bij, wel koud maar ikke, de bikkel heb even gezwommen. Voordat we uit eten gingen nog even douchen. Nou dat was geen succes. Het water stroomde onder de afscheiding door. De hele badkamer onder water. Gelukkig worden dat soort dingen snel gemaakt. Nog uiteten geweest bij Olga's. Dit is een Italiaans restaurant waar we heerlijk pizza hebben gegeten. Want daar moeten we nu zelf voor zorgen.

Zondags zijn we naar de Victoria waterfalls geweest maar nu aan de zimbabwekant.

Eerst met de taxi heen, door de douane van zambia. Moest of bijbetalen voor een visum. Vervolgens naar de douane van Zimbabwe. Ook hier een visum nodig. Weer wat dollars kwijt. Toen naar de brug. Geweldig wat een uitzicht. Het blijft prachtig. Wat sprongen gezien van de brug af. Bungy jump en de bridge swing. Geeft me het gevoel van de gorgeswing terug. Machtig.

Daarna maar doorlopen naar de watervallen en opnieuw moeten we betalen nu natuurlijk entree voor het park en de watervallen. Vanaf deze kant ziet het er weer anders uit. Wat een natuurgeweld. En het blijft echt onvoorstelbaar. Het gaat hard, snel en maakt veel lawaai. Savonds uiteten geweest bij feeling livingstone lounge. Was erg rustig maar ook hier goed eten, leuke muziek. Thuis gekomen is de stroom er weer vanaf. Maar elke kamer staat een kaars dus we hebben licht.

Laatste 2 werkdagen als vrijwilliger

Oh wat gaat dat snel nog maar 2dagen en dan zitten de 3 weken vrijwilligerswerk er al weer op. Donderdagmorgen eerst naar Cheshire home. Gisteren hadden de kinderen een test gehad. De kinderen moesten dit eerst af maken en hadden dus geen pauze. De test was ook veel te moeilijk maar ik geloof dat ze dit soort dingen ook moeten doen omdat er ook hier gecontroleerd wordt door inspectie of iets. Vandaag waren er zowaar 10 kinderen bij mij in de klas. Een record. Om ongeveer 11.30 zei de teacher dat ze even naar de winkel in het centrum moest en zo weer terug? Oké. Samen met de kinderen af gemaakt wat ze moesten doen maar ja op een bepaald moment was iedereen klaar. Nu is dit een klas die redelijk rustig. Is. Ze blijven wel,in de klas en kletsen met iedereen en maken lol. Maar doen geen vreemde dingen. Sommige jongens wilden met me schrijven en lezen. Zo werd het 12 uur. Dat is normaal de tijd dat ik weg ga maar ja nu was de teacher er niet. Nog maar even wachten, het werd 12.15 en 12.30. Toen zag ik dat de lunch kwam, deze kinderen krijgen lunch op school, en wist ik dat dat het moment was om te gaan ondanks dat ze nog niet terug was. Dus gezegd tegen de collega teacher dat ik moest gaan. Geen probleem ze krijgen nu lunch dus tot morgen??? In Nederland zien ze de leerkrachten aankomen om tijdens het werk even naar de winkel te gaan. Ha,Ha. Toch ook wel weer geweldig want ze geven de kinderen maar ook de vrijwilligers wel het vertrouwen dat het goed komt. Toen ik het hek uitging kwam de teacher ook.

Smiddags bij lubasihome naar de library geweest en onze dingen gedaan als lezen, spelen en plezier hebben. En Laura heeft de hele tijd swing ball gespeeld dat wordt spierpijn... Komt er een hele grote truck aan met een man en vrouw erin???

Op een bepaald moment werden alle kinderen geroepen en moesten ze naar de eetzaal. Tja daar zit je dan in de library zonder kinderen. Wij verbaasd omdat we niet wisten wat er nu weer zou gaan gebeuren. Dus ook maar een kijkje nemen. Zitten ze keurig aan de tafels te wachten. Dan komen de man en vrouw binnen en. Beginnen ze te zingen. Ook dit is een stel,wat eerder is geweest met een groep en nu opnieuw een bezoek komt brengen. De man doet nog wat liedjes en een quiz. Ook dit zeer grappig om mee te maken. In Nederland denken ze dan moet dit, hier hebben we geen zin in maar hier vinden ze het allemaal heel,erg leuk en is iedereen welkom. Daarna op naar de maramba markt. Dit is vlak bij lubasihome maar we zijn er nog nooit doorheen gelopen, ook dit zijn vele, vele, vele marktkraampjes met van alles. Van kleren tot toiletspul,tot fruit, kleden enz. En natuurlijk worden we ook hier in zoveel mogelijk kraampjes binnen gehaald. Liepen we ergens pakt een meisje eventjes heel kort Laura haar haar en zegt : i want to cut it because i like it. Uhm oké hahaha. Staan we op een bepaald moment met 2 mannen te praten. Als ze horen dat we uit Nederland komen beginnen ze overLouis van Gaal. Iemand die ik niet leuk vind dus dat zeg ik ook. Wat ik dan leuk vind voor sport. Nou ja turnen maar hoe leg je dat uit. Dus een foto van

Laura laten zien van de uitvoering. Dat is al helemaal geweldig. Maar als Laura het filmpje van de tumblingbaan laat zien, met salto,s kunnen we niet meer stuk. Waarom ik niet meer van zulke mooie dochters heb gemaakt en dat ze haar talenten moet benutten. Daar hebben Ze wel gelijk in. Oké dan toch nog maar verder kijken. Later bij een van hun wel stof en een tas gekocht. En dat voor ongeveer €7.

Vrijdags is dan echt de laatste dag. Bij Cheshire home is het weer de dag van activiteiten. Vandaag begint echt actief met hardlopen naar het hek, een tikspel, een dans, voetbal. Super leuk. En ja ik was te fanatiek. Natuurlijk doe ik mee. Schiet het opnieuw in mijn bovenbenen. Balen maar ja misschien valt het mee. Tijdens het voetballen krijgt een van de jongens een toeval en we gaan nog even door met sporten maar dan houd het al snel op en zitten de kinderen met zijn allen weer op het kleed. Ook hier komen vele mensen langs, zowel,vrijwilligers als mensen uit zambia, Moms maar ook familie van de kinderen en dergelijke. Het kan allemaal. Vandaag heb ik de ballonnen maar tevoorschijn getoverd. Ook hier is het een succes. Hier mocht ik wel wat foto's maken dus ook dit gedaan en deze zullen we ook op het blog zetten.

Van lubasihome kunnen we helaas niet met foto's laten zien wat we daar deden maar wel het hek en een lege library. De laatste middag bij lubasihome konden we gelukkig toch gewoon tot 16 uur blijven want het vliegtuig van Richard had vertraging. Ook nu weer veel plezier met de kinderen. We mochten naar de library dus maar even de kinderen ophalen Maar de kinderen liepen weer met kippen. De jongsten "speelde" met ze en achter hun rug op dezelfde plek zit een jongen met een mes en een kip. Even later loopt een meisje met een dode kip en begint hem kaal te plukken heel apart. Toen één van de Moms zei dat ze naar de library konden kwamen ze al aangerend en pakte Laura haar hand. Laura heeft met de jongsten buiten met de ballonnen gespeeld en ik met de oudsten in de library met de pc, en boeken lezen.

En toen om 17.15 konden we eindelijk Richard ophalen.

Laatste week vrijwilligerswerk

Laatste week vrijwilligerswerk

Zo beginnen we al aan ons laatste week vrijwilligerswerk. Wat gaat het snel. Maandag en dinsdag is het nationale vakantie en zijn alle scholen dicht. Hierdoor ga ik maandags en dinsdags dus ook hele dagen naar lubasihome. Want alle kinderen zijn dan dus thuis. Heel benieuwd hoe dat gaat. Maandags was wel speciaal want er zou een soort sportdag, spelletjesdag zijn. Toen we er aan kwamen waren de engelse scholieren er nog niet. We hoefden niet te wassen maar konden naar de sportvelden gaan. Daar waren ze bezig met alles klaarmaken; een voetbalveld, korfbal, de tafels en alles werd steen vrij gemaakt. We hebben maar even meegeholpen. Al snel kwam er een mom bij ons en nodigde ons uit voor de lunch. Omdat we een beetje bang waren om schima,(speciaal Zambiaans gerecht) of iets wat we niet zo lekker vonden en ook omdat we bij sunbird hadden gezegd dat we daar zouden eten hebben we dit niet gedaan. Een mom is een vrijwilliger uit de buurt die daar mee helpt met de dagelijkse dingen.

Later in de morgen kwamen de scholieren en zijn we eerst met de spelletjes begonnen die zij mee hadden genomen, spelletjes, knutselen, nagellakken, lomen enz. Voor de lunch naar sunbird. Bij terugkomst lubasihome was iedereen nog aan het eten. We werden nogmaals uitgenodigd door een mom, en ook door de zuster. Maar ja we hadden al gegeten en dus niet gedaan. HEEL FOUT is dat. Want je moet dan eigenlijk wel iets nemen. Maar ja daar hebben we weer van geleerd. Daarna begonnen ze met een soort modeshow. Erg grappig om te zien met bloemen hadden ze zich versierd en wie het mooist over de catwalk kon lopen. Er werd flink gejoeld. Daarna werden er teams gemaakt, voetbal en korfbal. Leuke hiervan was dat de Moms een soort dansje maakten als er gescoord werd en erbij zongen. Geweldig. We voelden ons wel een beetje teveel zoveel Engelsen, alle Moms en ook nog andere vrijwilligers. Maar toch was het super om mee te maken.

De dinsdags waren de Engelsen er al wel. Er was een groep die spelletjes deden en een groep die de jongenskamer aan het schilderen is. Laura en ik hebben eerst maar meegeholpen met de was en ook nog met bonen uitzoeken. Toen zagen de jongste kinderen ons en liepen al naar de library en gingen daar voor de deur staan en gebaarden ons ook te komen. Dat is toch wel erg leuk om zo te merken dat de kinderen het leuk vinden dat je er bent. Maar helaas we mochten vanmorgen niet in de library want er werden nieuwe computers aangesloten en de Engelsen waren er ook. Oké dan maar vermaken met de dingen die wij mee hadden. Ballonnen, bellen blaas. Simpel maar ze vinden het fantastisch. Toen we na de lunch weer kwamen waren de scholieren er niet maar veel kinderen zaten in een soort buitenplaats. Weer mochten we niet naar de library want er kwamen visitors. Als die geweest zijn dan wel. Nou wachten, spelletje doen, wachten en zitten. Er zat vaak een mom bij. Want ze moesten zich echt gedragen. Na een uur moesten echt alle kinderen daar zitten EN kwam er een bus binnen gereden. Er stapten oudere mensen uit Canada uit. De kinderen zongen een welkomstlied. Er werd het een en ander gezegd en ze kregen voedingsmiddelen, enz. Daarna moesten ze zich voorstellen en een praatje maken. Heel kort daarna werden ze verder rondgeleid. Er kwamen nog wel wat Canadezen naar ons en hebben ook een praatje met ons gemaakt. Blijkbaar was er ook verteld dat er een moeder en dochter vrijwilligerswerk daar deden. Is toch ook wel weer. Speciaal.

Woensdags was weer een "gewone"dag. Ik naar Cheshire home smorgens en smiddags naar lubasi. De scholieren waren smorgens al geweest maar smiddags waren ze er niet. Op naar de library. Is alles opgeruimd in grote zakken??? De jongsten spelen buiten en mogen niet met de loopauto,s spelen en de oudsten in de library lezen en huiswerk maken. Buiten vermaken we ons ook prima hoor. Op een bepaald moment moeten alle kinderen weer naar de eetkamer. Daar zitten ze te wachten. En wat blijkt? Er komt weer bezoek. Weer worden ze welkom gezongen en wordt er het een en ander gezegd. Ook dit was weer heel bijzonder om mee te maken. Daarna een andere fietsroute genomen. Minder glad op de weg, meer, veel meer mensen op de weg en veel meer zandpaden.

Benieuwd naar de dag van morgen.

zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen wordt lubasi home op allerlei manieren geholpen. Nu had mijn lieve man thuis ook geld ingezameld voor hun voor speelgoed. Maar omdat ze al zoveel hebben gekregen en er ook nog andere kindertehuizen zijn die het veel minder hebben begonnen we er een beetje over te twijfelen. Wat kunnen we nog meer doen. Dus overlegd met de coordinator hier, Rebecca en Kennedy. Die kwamen met een voorstel om kindertehuis village of hope een fornuis te geven en evt voeding, als meel en dergelijke. Na overleg met Richard heeft die met de achterban overlegd. Tot onze grotevreugde gaan jullie akkoord. Super, fantastisch. heel erg bedankt. Jullie zullen hier ook foto,s van zien want het wordt officieel overhandigd met de kinderen erbij. Hoe mooi is dat? En dan is er ook nog wat geld over voor speelgoed voor. Lubasi home. Top jongens jullie zien /horen van ons

Verblijven in een guesthouse

Wonen in een guesthouse.

Dat doen we nu al ruim 2 weken. Ook dat is bijzonder om mee te maken. Veel jongeren rond de 20. Enthousiast en wel willend. Engels pratend. In het begin probeerde ik nog de namen te onthouden en af en toe te praten. Net zoals we ook wel door hun werden gevraagd om mee te gaan naar backpackers. Dit is een hostel voor backpackers en vrijwilligers. Dit hebben we ook gedaan. We waren toen nog met ongeveer 12 man. Dat is nog wel overzichtelijk. Halverwege de eerste week kwam er een school uit Ierland met jongens en leerkrachten. Stuk of 15. Zij zorgden voor zichzelf dus maakten hun eigen eten en hadden een eigen ruimte. Laura heeft nog met ze gekaart en gewonnen. Zij zijn woensdags weer vertrokken. YES iets betere WiFi.

De eerste dagen kozen Laura en ik er ook voor om in ons "eigen huisje" te eten. Maar ja we wilden ons ook niet afzonderen dus gingen we ontbijten en lunch in de eetkamer bij de anderen. Verdeeld over twee ruimtes. Het ontbijt bestaat uit broodjes die je kan roosteren en jam, fruit, thee, koffie. Maar je kan ook zelf je eigen spul meenemen als kaas. Of zoals de Mexicanen doen bonen op hun toast? De lunch is vaak ook een warme maaltijd. Het wordt al opgeschept en op tafel gezet. Soms is het al koud maar ja jammer. Ook de avondmaaltijd wordt voor je op een bord geschept. En klaar gezet. Het is wel de bedoeling om het zelf even af te wassen. Prima te doen hoor. Later aten we ook savonds daar. Wat we eten is veel, heel veel rijst, pasta, aardappelen maar wel op hun manier, stukje vlees. Goed te eten hoor maar wel anders dan in Nederland.

Vandaag, kwam ik in de kamer en zaten daar wel 20 vrijwilligers, allemaal kletsend, zittend, lachend enz. En er kwamen er ook iedere keer nog meer bij. Dit weekend zijn er namelijk totaal 20 nieuwe jongeren bij gekomen. Heel veel en voor mij niet meer bij te houden. Ik kan er erg van genieten maar ben dan toch wel blij met mijn "eigen huisje".